Capítulos 6-10
LIBRO DO EMMANUEL (6-12)
Relato de teofanía vocacional
Capítulo 6
1O ano da morte do rei Ozías, vin o Señor sentado nun trono alto e levantado. A orla do seu manto enchía o santuario.
2De pé na súa presenza estaban dous serafíns; cada un tiña seis ás: con dúas tapaban a cara; coas outras dúas, os pés; e coas outras dúas voaban.
3Exclamaban un cara ó outro: "¡Santo, Santo, Santo, o Señor dos Exércitos: a terra toda está chea da súa gloria!".
4Estremecían os marcos das portas da entrada co seu clamor, e o santuario estaba cheo de fume.
5Eu dixen: "¡Ai de min! ¡Estou perdido!
Pois sendo un home de labios lixados,
e que vive entre un pobo de labios lixados,
vin cos meus ollos o mesmo Rei, o Señor dos Exércitos".
6Entón un dos serafíns voou onda min;
tiña na súa man unha brasa que collera de enriba do altar cunhas tenaces,
7e achegouna á miña boca, dicíndome:
"Olla: isto tocou os teus labios,
a túa culpa desapareceu, o teu pecado está perdoado".
8Entón escoitei a voz do Señor que dicía:
"¿A quen mandarei? ¿Quen irá da nosa parte?".
Entón díxenlle: "Aquí estou, mándame a min".
9Respondeume: "Vai e dille a ese pobo:
Escoitade atentamente, que non entenderedes.
Ollade con todo o xeito, que non comprenderedes.
10Entulla o corazón deste pobo,
endurécelle os oídos, cégalle coa luz os ollos;
que non vexa cos seus ollos, nin escoite cos seus oídos,
que o seu corazón non comprenda e non se arrepinta e o cure".
11Entón eu pregunteille: "¿Ata que día, Señor?".
Respondeume: "Ata que se volvan desoladas as cidades
por falta de habitantes e as casas por falta de homes,
e a terra se arruíne e quede despoboada.
12Desterrará o Señor ó home e os ermos aumentarán no medio do país.
13E se aínda queda nel a décima parte, volverá a ser leña para o lume.
O mesmo que ó cortar a aciñeira e o carballo se lles deixa o coto,
así o coto do pobo será semente santa.
Para Acaz: mensaxe de esperanza e denuncia da incredulidade
Capítulo 7
1No tempo do rei de Xudá, Acaz, fillo de Iotán, fillo de Ozías, subiron a Xerusalén Resín, rei de Siria e Pécah, fillo de Remalías, rei de Israel, atacárona, pero non foron capaces de a conquistar.
2Daquela chegou a noticia á descendencia de David nestes termos:
"Os sirios están acampados en Efraím"; estremeceuse o seu corazón e mais o corazón do seu pobo, o mesmo que se estremecen as árbores do souto en presenza do vento.
3Entón díxolle o Señor a Isaías: "Saíde ó encontro de Acaz, ti e mais o fillo que se chama Sear Yasub, ó cruce da canle do Estanque de Arriba co camiño que vai ó campo do bataneiro. 4Haslle dicir:
Atento: ten moita calma, non teñas medo e que o teu corazón non se afrouxe por eses dos dous tizóns que fumegan: a rabia de Resín de Aram e do fillo de Remalías. 5Porque Aram aconselloulles calamidades contra ti a Efraím e ó fillo de Remalías, dicíndolles: 6Subamos contra Xudá e infundámoslle pavor; abramos brecha contra ela e constituamos rei nela ó fillo de Tabel".
7Así fala o Señor Iavé: "Isto non se cumprirá nin sucederá,
8pois Damasco é a capital de Aram, e a cabeza de Damasco é Resín
(ó cabo de sesenta e cinco anos Efraím deixará de ser un pobo);
9a capital de Efraím é Samaría, e a cabeza de Samaría é o fillo de Remalías.
Vós non credes. ¡Pois non subsistiredes!"
Para Acaz: o Emmanuel, final de esperanza
10O Señor volveulle falar a Acaz nestes termos:
11"Pide para ti un sinal de parte do Señor, o teu Deus, nas profundidades do Xeol ou arriba nas alturas".
12Respondeu Acaz:
"Non o pido, pois non quero poñer a proba ó Señor".
13Entón dixo Isaías:
"Escoitade vós, casa de David: ¿Non vos é pouco dominar os homes, que aínda queredes dominar o meu Deus? 14Por isto, o meu Señor daravos El mesmo un sinal: Velaí a doncela: está en cinta e dá a luz un fillo, ó que lle pon de nome Emmanuel; 15comerá nata e mel, xa que saberá rexeitar o mal e escoller o ben. 16Aínda antes de que o meniño saiba rexeitar o mal e escoller o ben, serán abandonados os países dos dous reis ante os que ti tremes.
17O Señor fará vir sobre ti, sobre o teu pobo e sobre a casa do teu pai, días que non viñeron desde que se apartou Efraím de Xudá.
Anuncio dunha invasión asiria
Coa axuda do rei de Asiria, 18sucederá o día aquel,
que o Señor lles asubiará ás moscas que están alá nas canles do Nilo en Exipto
e ás abellas que hai no país de Asiria;
19virán todas e pousarán nos regueiros das quebradas e nas fendas das penas, nas silveiras todas e nos augadoiros.
20O día aquel afeitará o meu Señor, con navalla de aluguer de alén do Éufrates, ó rei de Asiria:
a cabeza e os pelos das pernas, e tamén a barba.
21Sucederá o día aquel, que cada un poderá manter
unha xovenca de gando grande e un par de reses do rabaño.
22Producirase tanto leite que se comerá nata.
Si, quen fique no país comerá nata e mel.
23Sucederá o día aquel, que calquera viñedo,
con mil cepas por valor de mil moedas de prata,
volverase unha silveira e un toxal.
24Entrarase dentro del con frechas e con arco:
todo o país será unha silveira e un toxal.
25Tampouco se entrará nos soutos rozados coa sacha,
por medo ás silveiras e ós toxos;
todo quedará a monte: para meter bois e ser pisados das cabras".
Nacemento e nome simbólico dun fillo do profeta
Capítulo 8
1O Señor díxome:
"Colle unha táboa grande e escribe nela con buril ordinario: Pronto Botín - Rápido Saqueo".
2Eu collín como testemuñas a homes de creto: a Urías, o sacerdote, e a Zacarías, fillo de Ieberequías. 3Logo achegueime á profetisa: ela quedou en cinta e deu a luz un fillo. Entón o Señor díxome:
"Chámalle de nome Pronto Botín - Rápido Saqueo, 4pois antes de que o meniño saiba pronunciar meu pai e miña nai, levará á presenza do rei de Asiria as riquezas de Damasco e o botín de Samaría".
Máis oráculos acerca do Emmanuel
5Continuou o Señor falándome de novo nestes termos:
6"Porque este pobo rexeitou as augas de Xilóah que camiñan mansamente,
e porque ten a súa alegría con Resín e co fillo de Remalías",
7velaí que o meu Señor fará subir contra eles,
as augas furiosas e crecidas do río Éufrates,
(o rei de Asiria e o todo o seu esplendor).
Rebordará e arrasará toda a súa ribeira.
8Inundará Xudá, rebordará, invadirá e chegará ata o pescozo.
A extensión dos seus regatos encherá toda a túa terra, Emmanuel.
9Asociádevos, pobos; ides ser confundidos;
facede por escoitalo, todos os confíns da terra:
Cinguídevos as armas, que seredes confundidos.
10Trazade un plan, e será esnaquizado;
falade o asunto, e non se manterá;
pois connosco está Deus.
O Señor é o verdadeiro conspirador e pedra onde o pobo tropeza
11Así dixo o Señor, cando me colleu da man e me apartou do vieiro deste pobo:
12"Non chamedes conspiración a todo o que este pobo chama conspiración;
non temades o que el teme, nin lle teñades medo".
13O Señor dos Exércitos, El é o Conspirador,
El será a causa do voso temor e do voso medo:
14converterase, para as dúas casas de Israel, no Conspirador,
na pedra de tropezo, na pedra que fai caer,
en lazo e trampa para os habitantes de Xerusalén.
15Si, moitos deles tropezarán nelas, tropezarán moitos, caerán e esnaquizaranse,
quedarán atrapados e presos.
A palabra profética, testemuño perpetuo
16Envolvo o rolo da exhortación xunto cos meus discípulos, selo o ensino.
17Despois espero no Señor, que esconde da casa de Xacob a súa cara. Agardo por El.
18Velaí: eu e mais os fillos que o Señor me deu servimos de sinais e presaxios en Israel, de parte do Señor dos Exércitos, que reside no monte Sión. 19E cando vos digan: "Consultade os nigromantes e os adiviños que rosman e murmuran: ¿Non pode un pobo consultar os seus deuses e os mortos en favor dos vivos?". 20¡Velaí a exhortación! ¡Velaí o ensino! Esta é a palabra coa que se lles ha de responder, e que non ten forza máxica.
21Un atravesa o país deprimido e famento;
cando lle dá fame, desespérase.
Empeza a maldicir o seu rei e o seu Deus;
volve a cara para o alto, 22e olla para a terra:
todo, angustia e escuridade, negrura, opresión,
e profunda escuridade espallada por todo.
23Pero non hai escuridade para o que foi afirmado.
Significado do nacemento do Emmanuel: alba de luz e paz
Así como nun primeiro momento humillou o país de Zebulón e o país de Naftalí,
así no derradeiro glorificará o camiño do mar, a rexión do Xordán, a bisbarra dos xentís.
Capítulo 9
1O pobo que camiñaba na escuridade, viu unha grande luz.
Unha luz brillou sobre os que habitaban no país das sombras da Morte.
2Multiplicaches o xúbilo, fixeches grande a ledicia.
Alegráronse coa túa presenza, como coa alegría da seitura,
o mesmo que saltarán de xúbilo ó repartiren o botín.
3Velaí o xugo da súa carga e o varal do seu ombreiro
‑o bastón de quen o oprime‑: rompíchelos coma o día de Madián.
4Pois toda bota que tropeza con ruído, e todo manto cuberto de sangue
serán para a queima, serán pasto de incendio.
5Pois velaí que nos naceu un meniño, déusenos un fillo:
a soberanía estará sobre o seu ombreiro,
e será invocado con estes seus nomes:
Marabilla de conselleiro, Heroe divino,
Pai eterno, Soberano da Paz.
6Oh, ¡que grande a súa Soberanía!
A paz non terá fin no trono de David e no seu reino,
para afincalo e para afirmalo, co dereito e coa xustiza,
desde agora e para sempre.
O celo do Señor dos Exércitos fará isto.
Sentencia divina contra Israel
7Unha palabra mandou o Señor contra Xacob, e caeu en Israel.
8Coñécea todo o pobo, Efraím e os habitantes de Samaría,
que dicían con orgullo e na soberbia das súas intencións:
9"Se caeron os ladrillos, construiremos con pedra labrada;
se foron cortados os sicómoros, cambiarémolos por cedros".
10Si, o Señor protexeu ó seu inimigo Resín,
acirrou ós seus adversarios,
11a Aram por diante e ós filisteos por detrás,
que devoran a Israel a boca chea.
Por todo isto non se muda a súa ira
e a súa man está aínda estendida.
12Pois o pobo tampouco non se converteu a quen o castigou,
nin busca ó Señor dos Exércitos.
13Por isto o Señor cortoulle a Israel a cabeza e mais o rabo,
a palmeira e o xunco no mesmo día.
14O ancián e o dignitario son a cabeza,
o profeta que dá a coñecer imposturas é o rabo.
15Os condutores deste pobo foron os que o descarreiraron,
e os conducidos foron os destruídos.
16Por isto o meu Señor non será clemente coa xuventude do pobo,
nin terá compaixón dos seus orfos e das súas viúvas,
pois todos eles son malvados e ruíns,
e todas as bocas falan parvadas.
Por todo isto non se muda a súa ira
e a súa man está aínda estendida.
17A ruindade arde coma o lume
que devora silveiras e espiños,
prendeu lume na espesura do bosque,
e lanzou en remuíño unha grande fumareda.
18Co paso do Señor dos Exércitos queda abrasado o país,
e o pobo é pasto do lume,
ninguén ten compaixón de seu irmán.
19Un recolle froitos pola dereita, e queda con fame;
come pola esquerda, e non se farta;
cadaquén ten que comer a carne do seu brazo.
20Menaxés come a Efraím; Efraím, a Menaxés; os dous xuntos a Xudá.
Por todo isto non se muda a súa ira,
e a súa man está aínda estendida.
Sétimo Ai contra os xuíces inxustos (cf 5, 8-25)
Capítulo 10
1¡Ai dos que impoñen prescricións de iniquidade,
e dos que ó escribiren, escriben para desgraza
2privando ós pobres do xuízo,
Roubándolles a xusta sentencia ós oprimidos do meu pobo,
convertendo as viúvas na súa presa e saqueando os orfos.
3¿Que faredes no día das contas,
e no da devastación que xa vén desde lonxe?
¿Xunto a quen correredes a pedir socorro?
¿Onde deixaredes as vosas riquezas?
4¡Non! Teredes que axeonllarvos entre os prisioneiros
e caeredes entre os asasinados.
Con todo isto non se muda a súa ira,
e a súa man está aínda estendida.
Ai contra Asiria pola súa soberbia
5¡Ai!, Asiria, bastón da miña ira,
e vara na man do meu furor.
6Vouna mandar contra o pobo impío,
e voulle dar ordes contra o pobo da miña indignación,
para saquealo e para roubalo,
para convertelo nun pisadoiro, coma a lama dos camiños.
7Si, Asiria non imaxinaba a cousa así, o seu corazón non o planeaba deste xeito,
pois no seu corazón estaba desolar, e arrasar non poucos pobos.
8Así pensaba: "¿Non son reis cada un dos meus príncipes?
9¿Non é Kalnó coma Kárkemix? ¿Non é Hamat coma Arpad?
¿Non é Samaría coma Damasco?
10O mesmo que a miña man atopou os reinos dos ídolos
(e iso que os seus ídolos son máis cós de Xerusalén e Samaría),
11¿non puiden facerlles a Samaría e ós seus ídolos
o mesmo que lles hei facer a Xerusalén e ós seus ídolos?"
12Si, cando o meu Señor remate a súa obra no monte Sión e en Xerusalén,
examinará os soberbios plans do rei de Asiria
e o fachendoso orgullo dos seus ollos,
13pois (Asiria) pensaba así:
"Fíxeno coa forza da miña man e coa miña habilidade: ¡que lista fun!
Apartei as fronteiras das nacións, saqueei os seus almacéns,
como un heroe afundín os seus habitantes.
14A miña man deu, coma cun niño, coas riquezas das nacións;
como quen colle ovos abandonados, eu recollín todos os países,
e non houbo quen batese as ás, nin quen abrise o pico e piase".
15¿Oufánase a machada ante quen corta con ela?
¿Engrandécese a serra ante quen a move?
¿Levanta a vara a quen a ergue a ela?
¿Ergue o pau a aquel que non é pau?
16Por isto o Señor Iavé dos Exércitos
mandará enfraquecemento ós que El engordou.
E debaixo da súa opulencia acenderá unha fornalleira,
si, unha fornalleira de incendio.
17Resultará que a Luz de Israel se converterá en incendio,
e o seu Santo en chama, que queimará e devorará espiños e silvas no mesmo día,
18que consumirá totalmente o esplendor do seu bosque e do seu verxel.
Si, será coma o decaemento dun enfermo.
19O resto das árbores do bosque será tan pequeno
que un meniño as poderá cortar.
O resto de Israel volverá ó Señor
20Sucederá no día aquel que o resto de Israel
e o que queda da casa de Xacob,
non volverá afiuzar no pobo que o castigaba,
senón que afiuzará con firmeza no Señor, o Santo de Israel.
21Un resto, o que queda de Xacob, volverá ó Deus Forte.
22Aínda que o teu pobo, Israel, fose coma a area do mar,
soamente un resto volverá a El.
A destrución está decidida, desbordante de xustiza.
23Si, a destrución xa se decidiu.
O meu Señor, o Deus dos Exércitos, vaina facer en todo o país.
Xudá, non lle teñas medo a Asiria
24Por isto así fala o meu Señor, Deus dos Exércitos:
"Non lle teñas medo a Asiria, meu pobo, que habitas en Sión,
que cunha vara en ti bate e contra ti levanta o seu pau no camiño de Exipto,
25porque un pouco, un pouquiño máis, e acabarase o meu noxo,
a miña ira pronto vai desaparecer totalmente".
26Pero aínda mostrará o Señor dos Exércitos o seu látego espido contra el,
como cando a derrota de Madián no penedo de Horeb
levantará o seu bastón contra o mar no camiño de Exipto.
27Sucederá no día aquel que retirará a súa carga do teu ombreiro,
e o seu xugo de enriba da túa cerviz:
romperá o xugo pola presenza do seu Nome.
Sentencia divina contra a invasión sirio-efraimita
28Está chegando a Aiat, pasa por Migrón,
e Micmax pasa revista ás súas armas;
29cruzade polo desfiladeiro, Guebá sexa o voso cuartel de noite.
Xa treme Ramah, xa foxe Guibá, a de Xaúl.
30Entoa os teus cantos de xúbilo, filla de Galim,
escoita, Laixah. Responde, Anatot.
31Xa escapou Madmenah, os habitantes de Guebim xa están a seguro.
32Hoxe mesmo paran en Nob, move a súa man cara ó monte da filla de Sión,
cara ó outeiro de Xerusalén.
33Velaí o Señor Deus dos Exércitos: vai cortar as pólas con furor;
as pólas do curuto xa están partidas; as máis altas caen;
34a espesura do bosque vai ser sacudida co ferro, e o Líbano co seu esplendor caerá.