Capítulos 71-75
SALMO 71 (70)
Darasme vida de novo
1En ti, Señor, acóllome,
que endexamais non me vexa confundido.
2Pola túa xustiza, líbrame, deféndeme,
inclina o teu oído e sálvame.
3Se ti a rocha do meu refuxio
sempre disposta para salvarme:
Ti que es a miña forte cidadela.
4Rescátame, meu Deus, do poder dos malvados,
do puño do criminal e do opresor.
5Ti es, Señor, a miña esperanza,
a miña confianza, Señor, desde a mocidade.
6Desde o nacemento apóiome en ti,
desde o seo materno ti es o meu amparo,
a ti vai sempre o meu loor.
7Para moitos convertinme en escarmento,
mais ti es para min forte refuxio.
8Da túa loanza está chea a miña boca,
e da túa glorificación, o día enteiro.
9Non me rexeites na vellez,
non me abandones cando me faltan as forzas,
10pois dirían de min os inimigos,
murmurarían os que me axexan:
11‑"Deus teno abandonado:
perseguídeo, agarrádeo,
pois non hai quen o salve".
12Non te afastes, Deus, de min,
date présa en axudarme.
13Que se vexan confusos e abatidos
os que atentan contra min;
que se cubran de vergonza e confusión
os que buscan o meu mal.
14Eu sigo sempre esperando,
engadindo loanza á túa loanza.
15A miña boca pregoa a túa xustiza,
a túa salvación, o día enteiro.
Aínda sen as poder contar,
16falarei das fazañas do Señor:
de ti, só de ti, cantarei a xustiza.
17Desde a mocidade ensínasme ti, Deus,
e aínda hoxe eu canto os teus prodixios.
18Agora na vellez e nas canas
non me abandones, meu Deus,
para lle contar do teu brazo á xeración presente,
e do teu poder a todas as vindeiras.
19A túa xustiza, Deus, chega ás alturas,
ti fixeches cousas grandes:
¿quen coma ti, meu Deus?
20Ti fixéchesme probar apuros e aflicións,
pero de novo me darás a vida
e volverasme erguer dos abismos da terra.
21Acrecerás a miña dignidade
e outra vez has consolarme.
22Eu dareiche as grazas coa arpa,
meu Deus, pola túa fidelidade;
tocarei para ti a cítola,
Santo de Israel.
23Aclamarante con cantos os meus labios
e esta vida que ti rescataches.
24A miña lingua cantará decote a túa xustiza,
mentres fican avergonzados e confusos
os que buscan o meu mal.
SALMO 72 (71)
Os bens da era mesiánica
1De Salomón.
Outórgalle, Deus, o teu xuízo ó rei;
ó fillo de reis, a túa xustiza.
2Que rexa ó teu pobo rectamente
e ós teus pobres con equidade.
3Os montes ofreceranlle prosperidade ó pobo,
os outeiros, xustiza.
4El dará o dereito ós humildes,
socorrerá os indixentes,
esmagará os opresores.
5Durará canto dure o sol
tanto coma a lúa, polas xeracións.
6Será coma chuvia no prado,
coma trebón que rega os terreos.
7Florecerá a xustiza nos seus días,
unha prosperidade duradeira como a lúa.
8Dominará de mar a mar,
desde o gran río ata o cabo da terra.
9Diante del caerán os inimigos,
lamberán o po os adversarios.
10Traeranlle dons os reis de Tárxix e das illas,
os reis de Saba e de Sebá pagaranlle tributo.
11Postraranse ante el todos os reis da terra,
servirano todas as nacións.
12El librará ó pobre que suplica,
ó aflixido que está sen axuda.
13Terá piedade dos febles e indixentes,
salvará a vida dos pobres;
14rescataraos da inxuria e da opresión,
pois a súa vida e o seu sangue
son preciosos ós seus ollos.
15Vivirá e traeranlle ouro de Saba,
pedirán sempre por el,
todo o día o bendicirán.
16Abundará o trigo nos campos,
nos montes ondularán coma no Líbano os froitos,
florecerán as vilas coma a herba dos agros.
17Que o seu nome dure por sempre
e a súa sona igual có sol.
Que se bendigan nel todos os pobos
e que o proclamen ditoso.
18Bendito sexa o Señor, Deus de Israel,
o único que fai marabillas.
19Bendito sexa por sempre o seu nome glorioso
e que a terra se encha da súa gloria.
Amén. Amén.
SALMO 73 (72)
A sorte dos malvados
1Salmo de Asaf.
¡Que bo é Deus cos rectos
e cos limpos de corazón!
2Mais eu por pouco non esvaro,
por nada os pés non se me van,
3por envexa dos fatos,
á vista da prosperidade dos malvados.
4Eles non sofren contratempos,
forte e san teñen o seu corpo;
5non teñen parte nas miserias dos humanos
nin padecen cos demais.
6Por iso a soberbia é o colar que os adorna;
a violencia, a capa que os cobre.
7O seu corpo graxento deita maldade,
pola súa mente anda a presunción.
8Falan con retranca e con malicia,
ameazan desde o alto coa opresión.
9Poñen no ceo a súa boca,
a súa lingua percorre a terra.
10Por iso o pobo vaise con eles
e bebe os seus ditos.
11Eles din: ‑"¿Que sabe Deus?
¿Ten coñecemento o Altísimo?"
12Así son os malvados,
sempre en paz, crecendo en poder.
13Entón, para nada gardo eu limpo o corazón
e manteño puras as mans.
14O día enteiro sufro golpes,
escarmentos cada mañá.
15Pero se dixese: ‑"Vou falar igual ca eles",
sería traidor á liñaxe dos teus fillos.
16Meditei para ver se o entendía,
mais parecíame moi penoso;
17ata que entrei no santuario dos deuses
e me decatei de cal sería a súa fin.
18Ti pólos, en verdade, no esvaradoiro,
precipítalos na ruína.
19¡Como son destruídos nun instante;
sucumben e perecen de espanto!
20Coma un soño, ó espertar, Señor,
así cando te ergues desprezas ti as súas figuras.
21Se o meu corazón estaba amargado
e tiña un cravo nas entrañas,
22é que era parvo e sen entendemento,
coma unha besta diante de ti.
23Mais eu estou sempre contigo
e ti cóllesme da dereita.
24Condúcesme co teu consello
e acóllesme con honor.
25¿A quen outro teño eu no ceo?
Contigo xa nada cobizo na terra.
26O meu corpo e o meu corazón consumiranse,
pero Deus é para sempre a miña rocha e a miña sorte.
27Os que se arredan de ti vense perdidos:
ti consomes ós que de ti renegan.
28O meu ben é estar cerca de Deus:
eu busco en ti, Señor, o meu refuxio
e canto as túas obras.
SALMO 74 (73)
Ruínas que fan chorar
1Poema de Asaf.
¿Por que, Deus, nos rexeitas? ¿Será por sempre?
¿Por que se inflama a túa ira coas ovellas do teu rabaño?
2Acórdate da comunidade que desde antigo adquiriches,
do pobo que rescataches para a túa posesión,
do monte Sión, onde fixeches a túa morada.
3Dirixe os teus pasos cara ás eternas ruínas:
no teu santuario todo o arrasou o inimigo.
4Os teus adversarios roxen no lugar das asembleas
e levantan alí os estandartes.
5Son coma os que branden o machado na madeira:
6nun intre esnaquizan todas as súas portas,
con machado e martelo.
7Puxeron lume ó teu santuario,
arrasaron e profanaron a morada do teu nome.
8Din entre si: ‑"Acabemos con eles",
e queiman todos os santuarios do país.
9Nós non vemos sinais nin existe un profeta,
e ninguén de entre nós sabe por canto tempo aínda.
10¿Ata que día, Deus, nos asoballará o opresor?
¿Aldraxarán por sempre os inimigos o teu nome?
11¿Por que arredas a túa man
e retés a túa dereita no seo?
12Pero ti, Deus, es desde sempre o meu rei,
o que obras liberacións en toda a terra.
13Ti fendes o mar co teu poder
e nas augas, a cabeza dos dragóns.
14Ti esmágaslle a cabeza ó Leviatán
e bótasllelo ós monstros mariños de comida.
15Ti abres fontes e regachos
e secas ríos caudais.
16Teu é o día e túa a noite,
ti estableciches a lúa e mais o sol.
17Ti marcácheslle ó mundo as súas fronteiras,
Fixeches o verán e o inverno.
18Recorda, Señor, que os inimigos te aldraxan,
que xente insensata maldí o teu nome.
19Non lles entregues ós voitres a vida da túa pomba,
non te esquezas por sempre da vida dos teus pobres.
20Fíxate na túa alianza;
todos os recantos da terra son tobos de violencia.
21Que non acaben na vergonza os oprimidos:
os humildes e os pobres loarán o teu nome.
22Érguete, Deus, defende a túa causa,
recorda as continuas aldraxes dos necios;
23non esquezas as voces dos inimigos,
o tumulto crecente dos que se rebelan contra ti.
SALMO 75 (74)
Deus é quen goberna
1Do mestre do coro, segundo "Non destrúas". Salmo de Asaf, cántiga.
2Dámosche as grazas, Deus, dámosche as grazas,
Invocamos o teu nome
e contamos as túas marabillas.
3Cando eu determine a hora,
xulgarei con rectitude.
4Se treme a terra e quen a habita,
eu sosteño as súas columnas.
5Eu aviso ós soberbios: ‑"Non vos oufanedes",
e ós malvados: ‑"Non ergades a testa;
6non ergades a testa ás alturas,
non faledes con gorxa insolente".
7Non vén do nacente nin do poñente,
nin do deserto o que ergue;
8Deus é quen goberna:
el abate a un e exalta a outro.
9Na man do Señor hai unha cunca
chea de viño velenoso.
Dela dá a beber ata as borras,
beberán dela todos os malvados.
10Eu proclamarei por sempre,
cantarei ó Deus de Israel.
11El romperá a testa dos malvados,
mentres se ergue a cabeza dos xustos.