Capítulos 31-35
Prego de descargo
Capítulo 31
1Cos meus ollos fixen trato
de non andar fitando as mozas.
2¿Que sorte garda Deus desde o alto?
¿Cal é a herdanza do Omnipotente desde as alturas?
3¿Non é se cadra a desgraza para os inicuos
e a perdición para quen fai ruindade?
4¿Non está El a albiscar os meus camiños,
levando a conta das miñas pegadas?
5Se levo eu unha conduta va
e se me van os pés tralo engano,
6¡péseme Deus nunha balanza xusta,
e saberá da miña integridade!
7Se os meus pasos se afastan do camiño
e a miña arela se me vai tras dos ollos,
ou se me apega algún lixo ás mans,
8se sementei, ¡que outro detrás o coma!
¡que arrinquen de raíz os meus xermolos!
9Se o meu corazón se enreda cunha muller
ata axexar na porta dun amigo,
10¡que moia a miña muller para outro
e se deiten os alleos con ela!
11Pois facer tal sería unha infamia
e un delito para levar ó xulgado,
12un lume que roe ata a perdición
e que había consumir todo o meu haber.
13Se neguei o dereito do meu servo
ou da miña criada ó rifaren comigo,
14¿que vou facer cando se erga Deus?
¿que lle hei responder cando me pregunte?
15Quen me fixo no ventre, ¿non o fixo tamén a el?
¿Non formou no seo a entrambos do mesmo xeito?
16Se lle neguei ó pobre o seu degoiro
e deixei que se consumisen os ollos das viúvas;
17se comín o meu pan gardándome dos outros
e o orfo non puido morder nel,
18‑por certo que desde a mocidade o criei coma un pai
e o conducín desde a miña infancia‑;
19se ollei alguén esmorecido sen roupa,
a algún pobriño sen cobertor,
20e non me bendiciron os seus lombos
cando os quecín coa lá dos meus cordeiros;
21se alcei a miña man contra un xusto
por ver amigos meus no tribunal,
22¡que das costas se esgace o meu ombreiro!,
¡que caia o brazo do meu cóbado!
23Pois había vir o terror de Deus sobre min,
e non resistiría a súa maxestade.
24Endexamais non puxen no ouro a esperanza
nin chamei ós lingotes: O meu creto.
25Non me alegrei por ter moita facenda
nin de que fose de peso o meu prestixio.
26Nunca fitei para o sol no seu cénit,
nin para a lúa cando camiña esplendorosa;
27non cedín á tentación de os adorar
botándolles bicos coa man.
28(Ese é tamén un crime procesable,
pois é renegar do Deus de arriba).
29Non gocei da desfeita dun inimigo,
nin relouquei cando o mal o alcanzou,
30e non deixei pecar a miña boca
pedindo contra el a maldición.
31Ben poden dicir os do meu campamento:
¿Onde hai un que non se fartase da súa carne?
32O forasteiro xamais pasou a noite fóra,
e ó camiñante abrinlle a miña porta.
33Non encubrín dos homes o meu erro
acochando no peto a miña culpa,
34por non lle ter medo ó xentío;
nin por temer a aldraxe do meu clan,
calei e non saín á porta.
35¡Quen me dera que me escoitase alguén!
¡Velaquí a miña sinatura! ¡Responda o Omnipotente!
¡Que o meu opoñente subscriba o documento!
36Abofé que habería de levalo no ombreiro
e cinguilo coma unha diadema,
37pois podo darlle conta de todos os meus pasos.
Entón achegaríame ata El coma un príncipe!
38Se a miña agra berra contra min
e se choran con ela os seus sucos,
39se consumín, sen pagar, o seu produto
tolléndolles o alento ós parceiros,
40¡que no sitio de trigo nazan toxos,
e no lugar da cebada crezan xestas!"
40cAquí rematan as razóns de Xob.
OS DISCURSOS DE ELIHU (32-37)
Prólogo narrativo
Capítulo 32
1Deixaron xa os tres homes de responder a Xob, coidando que era inocente. 2Pero encheuse entón de carraxe o Elihú, fillo de Baraquel o de Buz, do clan de Ram, alporizándose contra Xob, pola súa teima de levar a razón contra Deus. 3Deulle tamén a xenreira contra os tres amigos, pois
non atoparan resposta, deixando a Deus por culpado. 4Aturara Elihú a Xob mentres aqueles falaban, pois eran os seus maiores, 5mais ó se decatar que ningún deles tres daba contestación, acendeuse de ira 6e empezou o seu discurso Elihú, fillo de Baraquel o buzita, dicindo:
Introdución
‑"Eu son aínda novo e vós sodes anciáns,
por iso tiven reparo e medo de exporvos o meu saber.
7Pensei para min: Xa falarán os de idade;
os de moitos anos han mostrar a súa sabenza.
8Pero é un espírito no home,
un alento do Omnipotente, o que dá a intelixencia.
9Non fai sabio o ser vello
nin os anciáns cobran máis xuízo.
10Coido, logo, que tedes que escoitarme;
tamén eu hei expor o meu saber.
11Vede, eu agardei mentres falabades,
e ben atento estiven ás vosas razóns
mentres procurabades as verbas,
12e por máis que vos considerei,
ninguén de vós corrixiu a Xob refutando os seus ditos.
13E non me veñades dicindo: Nós temos a verdade;
a el xa o refugará Deus, e non un home.
14Aínda non discutiu comigo as súas razóns
nin vou eu responderlle coas vosas verbas.
15Achantaron eles sen engadiren ren;
Fuxíronlles as palabras.
16Pero ¿seica vou eu agardar cando eles xa non falan,
cando eles fican quedos sen replicar de novo?
17Voulle contestar da miña parte
e exporlle tamén eu o meu saber:
18que estou cheo de razóns
e a inspiración púxame por dentro.
19Velaquí o meu corazón: é coma viño pechado
que fai estoupar os foles novos:
20hei falar para me dar un respiro,
abrirei os meus labios coa resposta.
21Non me porei da parte de ningún
e a ninguén vou agasallar,
22pois non sei adular;
se tal fixese, léveme o creador.
Discurso primeiro
Capítulo 33
1Pois ben, escoita, Xob, as miñas razóns
atende os meus discursos.
2Fíxate, estou a abrir a miña boca,
o que vai dicir a lingua xa está no meu padal:
3sonche palabras sabias dun corazón sincero,
o que os meus labios falen será enxebre e verdade.
4Fíxome o alento de Deus
e deume vida o sopro do Omnipotente.
5Se é que podes, respóndeme;
prepárate, ponte de pé diante de min:
6Velaí, para Deus son eu tanto coma ti,
tamén eu fun formado da lama.
7Non te vou arrepiar co meu tremor,
non premerá sobre ti o meu peso,
8pero ti dixeches ante os meus oídos,
e eu percibín, este son das túas verbas:
9Estou limpo e sen delito,
son inocente e non teño pecado,
10mais El procura motivos contra min
e cóntame entre os seus inimigos,
11méteme os pés no cepo,
espía todos os meus vieiros.
12Niso non levas razóns: respóndoche eu,
que Deus é meirande có home.
13¿Como é que lle fas tal acusación:
non respondeu nin a unha das miñas razóns?
14Deus fala de xeitos moi diversos,
só que un non se decata.
15Nos soños, na visión nocturna,
cando cae o sopor sobre os homes
ó durmiren no seu leito,
16abre entón El os oídos humanos
e amedréntaos coa súa represión
17para afastalos dos seus feitos malos,
e preservalos da soberbia humana,
18aforrándolles que vaian dar na cova
e que as súas ánimas atravesen a Canle da morte.
19E tamén os corrixe coas dores no leito,
cunha agonía dos ósos, que non cesa;
20nos seus antollos o xantar dálles noxo,
a súa boca refuga as lambetadas;
21mírranselles as carnes ata desaparecer,
vénselles os ósos que antes non se vían;
22a alma achégaselles á cova,
a súa vida ós mensaxeiros da morte;
23mais se encontra algún anxo ó seu carón,
un mediador, un de entre os Mil,
dos que lle din ó home a súa obriga,
24terá piedade del e dirá:
déixao ceibe, e que non baixe á cova,
pois teño eu disposto o seu rescate.
25Daquela medrará en xuventude o seu corpo
e tornarase coma nos seus días mozos,
26cando lle rogue a Deus, halle ser propicio,
verá o seu rostro entre aturuxos,
mentres lle anuncia ó home a súa saúde.
27Cantará diante da xente e dirá:
É certo que pequei e torcín o dereito,
pero Deus non me deu o merecido;
28salvoume cando ía dar na cova,
e a miña vida viu a luz.
29Este é o xeito de como actúa Deus
unha e outra vez para co home,
30facéndolle saír a alma da tumba
e iluminándoo coa luz da vida.
31Atende, Xob, e escóitame,
fica calado mentres eu che falo;
32se tes algo que responder, dío,
pois gustaríame darche a razón.
33Pero se non tes, escóitame;
cala, e heiche ensinar sabedoría".
Discurso segundo
Capítulo 34
1Seguía falando Elihú e dixo:
2‑"¡Sabios, escoitade as miñas verbas,
dádeme oídos os que moito sabedes!
3Igual que a orella pode distinguir palabras
e o padal saborea o que come,
4podemos nós probar o que é dereito
recoñecer por nós o que sexa bo.
5Foi Xob mesmo quen dixo: Son inocente,
é Deus quen cambia o meu dereito;
6aínda que teño a razón, paso por trouleiro;
vou ferido de frecha sen culpa da miña parte.
7¿Que home hai coma Xob
que beba o escarnio coma auga,
8sempre de camiño para a xuntanza dos malfeitores,
sempre na rúa a carón dos malvados?
9Di para si: Non trae vantaxe ningunha
o darlle gusto a Deus.
10Por iso, vós, asisados, oíde:
lonxe de Deus o ser culpable,
lonxe do Omnipotente o obrar inxusto,
11xa que conforme fai o home así paga,
e segundo a súa conduta retribúeo.
12Abofé que Deus non pode obrar o mal
e que o Omnipotente non torcerá o dereito.
13¿Quen lle encomendou a El a terra
e quen lle decretou o cargo do universo?
14Con só que El decidise
retirar o seu espírito e o seu alento,
15afogarían todos os viventes
e o ser humano volvería ó po.
16Se tes entendemento, escoita isto,
presta atención ó son das miñas verbas:
17¿Podería gobernar quen refuga o dereito?
¿Condenarías ti a quen é xusto e poderoso?
18¿Chamarías ti badoco ó rei
e diríaslles ós nobres criminais?
19A El, que cos principais non ten favoritismo,
que non se pon da parte do podente contra o pobre,
pois todos eles son obra das súas mans.
20Morren de súpeto á media noite,
expiran os podentes e pasan;
o forte cede o posto sen que o toque ningunha man.
21Pois os seus ollos dexergan os vieiros humanos
albiscando todos os seus pasos;
22non hai sombra nin tebras
onde os malfeitores poidan acochar,
23xa que Deus non lle dá ó home un prazo
para vir onda El a xuízo.
24Desfai os violentos sen máis enquisas
e no seu posto dálles o cargo a outros,
25porque pescuda todos os seus feitos
trastornándoos de noite ata os esnaquizar;
26malla neles como se estivesen presos,
onde todos os vexan,
27por deixaren de seguilo
e por non matinaren nos seus camiños,
28facendo chegar a El os salaios dos pobres,
facéndolle escoitar os choros dos oprimidos.
29E se El fica inmóbil, ¿quen o moverá?
e cando esconde a face, ¿quen o contemplará,
a El que vela sobre as nacións e os homes
30para que non reine o inicuo
nin lle poña trampas ó pobo?
31¿Terá Deus que dicirche:
Errei, mais non tornarei facer o mal;
32non vin o que facía, ensíname ti;
e se obrei o mal, non o repetirei?
33¿Ha de retribuír El coma ti pensas cando condenas,
xa que es ti quen decide e non eu?
¡Fala, se tanto sabes!
34Mais homes asisados hanme responder
xunto cos sabios que me escoiten:
35Xob está a falar do que non sabe
e as súas razóns van sen xeito.
36Deberá ser probado Xob ata o remate
por contestar como fan os impíos,
37pois engade outra culpa ó seu pecado
e aínda fai festas diante de nós
multiplicando verbas contra Deus".
Discurso terceiro (33, 31-35 e 35, 2-16)
Capítulo 35
1Falou de novo Elihú:
2‑"¿Coidas que es xusto ó dicires:
Levo eu razón e non Deus?
3E engades: ¿Que proveito tiro eu?
¿En que me axuda o non ter pecado?
4Vouche responder eu coas miñas verbas,
e ós teus amigos tamén.
5¡Olla para o ceo e mira;
fita as nubes tan altas por riba de ti!
6Por máis que peques, ¿que mal lle vas causar a El?
Por moito que te rebeles, ¿que lle vas facer?
7Se es bo, ¿que é o que lle dás
ou que vai recibir da túa man?
8Se a alguén danas, é a un home coma ti;
e se fas xustiza, é a outro ser humano.
9Hai quen se laia das moitas opresións
e clama socorro ante a forza dos potentes;
10pero ninguén di: ¿Onde está o Deus que me creou,
o que repón as forzas pola noite,
11que nos dá leccións coas bestas da campía
e nos fai máis aleutos cós paxaros do ceo?
12Outros dan gritos, e ninguén responde
diante da soberbia dos malvados.
13Pero Deus non escoita a vaidade,
o Omnipotente non se dá por sabedor.
14Cando ti dis: Non me atende,
xa ten presente o caso: ¡Espera nel!
15Mais agora, como a súa ira non castiga
e non está El a coidar das transgresións,
16Xob enche a boca con tolemias
e amorea as súas verbas sen siso".